Ik stond altijd voor de passpiegel, met de telefoon in de hand. Ik aarzelde, ik was onzeker. Ik paste me aan, draaide, verdraaide… op zoek naar de beste hoeken, op zoek naar een pose die mijn lichaam vormde tot iets dat zo dicht mogelijk bij de glanzende, celluloid lichamen kwam die ik dagelijks zie, in elke vorm van media. Ik concentreerde me op elke ronding en elk kuiltje en voelde me minder dan omdat Ik zag er niet uit als een samengestelde Instagram-feed met professioneel bewerkte foto’s.
Als ik maar 10 kg minder woog.
Was mijn taille maar wat kleiner.
Was mijn borst maar een stuk groter.
Was mijn huid maar altijd perfect.
Als alleen…
Als vrouwen kijken we allemaal kritisch naar onszelf. We zijn geconditioneerd en gesocialiseerd om perfectie te zoeken; een norm die door de industrie en de media is gesteld en die wij onszelf dagelijks opleggen. Het enige wat we zien is de ruimte tussen wat we zijn en wat ons wordt verteld dat we zouden moeten zijn.
We moeten dit loslaten. Ik leer dit elke dag een beetje meer te doen. Het is een gewoonte, een oefening, een meditatie. Ik moet er bewust voor kiezen mezelf te accepteren en mezelf genade te schenken. Het is een lange reis geweest die tot op de dag van vandaag voortduurt en iets dat ik moet doen met intentie en zachtheid voor mezelf.
Ik sport al sinds ik een kind was. Mijn atletische reis heeft me veel over mijn lichaam geleerd. Het heeft me geleerd het te waarderen en te vieren vanwege wat het voor mij kan doen, in tegenstelling tot hoe het eruit ziet. Ik leerde lichaamsbewustzijn, kracht, behendigheid en respect en dankbaarheid voor hoe mijn lichaam presteert.
Als vrouwen worden we gebombardeerd met beelden van ‘perfecte’ lichamen en worden we voortdurend verteld over nieuwe lichaamsdelen waar we ons voor moeten schamen als ze er niet ‘ideaal’ uitzien. Ik begon mezelf af te wenden van het zien van mezelf als een object, als materiaal, en begon mijn lichaam te ervaren als een krachtige machine die me sterk houdt, beschermt en me in staat stelt de wereld te ervaren. De empowerment die deze verandering in mentaliteit mij heeft gebracht, heeft weerklank gevonden in elk aspect van mijn leven.
Er komt een punt waarop we eenvoudigweg moeten weigeren – weigeren het spel te spelen, weigeren ons door het spel te laten kleineren, weigeren onszelf te waarderen op basis van onmogelijke esthetiek en fysieke verwachtingen. Hier is een lifehack om in een te strakke broek te passen… neem een grotere maat 😉
Nu sta ik voor de spiegel en zie ik kracht, ik zie veerkracht. Ik zie een enorme groei. Ik zie alle ontberingen die ik heb overwonnen, alle momenten die ik heb overleefd.
En dat is echt prachtig.
Valery Brosseau
Advocaat geestelijke gezondheidszorg
Auteur. Spreker
Opleiding. Overleg plegen
Bezoek de site van Val
